interview met mr Korver https://on-lyme.org/nl/lijders/lyme-ver ... n-met-lyme
geschreven door Huib https://on-lyme.org/nl/
Introductie door mr. Richard Korver https://www.youtube.com/watch?v=W0lDPfciC88
Interview met top advocaat Korver over problemen door Jeugdzorg met kinderen met Lyme
Uit lopend onderzoek van de belangenvereniging van ouders met chronisch zieke kinderen BVIKZ blijkt dat in toenemende mate ouders met kinderen met Lyme problemen ondervinden met instanties zoals Jeugdzorg, Veilig Thuis en het AMK. Honderden meldingen over mogelijk onterechte aanklachten van Jeugdzorg zijn bij de BVIKZ binnengekomen. Topadvocaat Richard Korver staat verscheidene ouders bij in dergelijke zaken en geeft in dit interview enig inzicht in deze complexe materie en tips voor ouders met zieke kinderen.
Wie is Richard Korver?
Richard Korver is een all-round advocaat, die steeds meer interesse heeft gekregen in de combinatie van Straf- en Jeugdrecht. Daardoor staat hij steeds vaker families met chronisch zieke kinderen bij. In veel van deze zaken is Lyme de oorzaak van deze voortslepende gezondheidsproblemen. Als advocaat ziet hij met name de zaken waar het mis gaat. In de uitzending van 19 februari 2009 van ‘De Wereld Draait Door’ spreekt hij over een dergelijke zaak, die ging over een meisje met een zeldzame en ook onbegrepen ziekte.
In dit interview voor de On Lyme blog duidt Richard Korver hoe ambtenaren en rechters denken. Daarnaast geeft hij raad over wat ouders kunnen doen om de kans op een goede afloop van hun zaak te vergroten. Deze zijn opgesplitst in tips voor mensen die al in het traject terecht zijn gekomen, voor ouders die vrezen dat dit hen ook kan overkomen en voor ouders die niet de middelen hebben om een advocaat in de arm te nemen.
Wat gebeurt er op hoofdlijnen?
In steeds meer gevallen blijken instellingen zoals Jeugdzorg van mening te zijn in te moeten grijpen bij kinderen met de ziekte van Lyme. De aangevoerde argumenten verschillen daarbij. Kinderen zouden onterecht van school gehouden worden, langdurig ziek zijn zou slecht zijn voor de ontwikkeling van hun persoonlijkheid, zij zouden in een sociaal isolement terecht dreigen te komen, Lyme zou verkeerd gediagnosticeerd zijn of niet zolang kunnen duren. Ouders zouden dan de boosdoeners zijn. Dit terwijl Jeugdzorg weinig van de ziekte af lijkt te weten en daar ook niet voloende voor gekwalificeerd is. Zij hebben wel vertrouwensartsen, maar weten volgens de ouders wellicht te weinig over Lyme.
Hij zet vraagtekens bij dit soort interventies, omdat die een forse inbreuken zijn op het toch al ontwrichte gezinsleven en daarnaast op het recht op privacy en zelfbeschikking. In de recente wijziging op de Nederlandse Jeugdwet is expliciet opgenomen dat er aan waarheidsvinding wordt gedaan, maar kennelijk staat ter discussie wat dat is. Hij pleit eerder voor het toepassen van het vertrouwensbeginsel: laten we er nou eens van uitgaan dat ouders het het beste met hun kinderen voorhebben.
Ondanks geruchten van het tegenovergestelde zijn in de nieuwe Jeugdwet geen targets opgenomen. In het wetsvoorstel stond wel een aantal van 10.000 per jaar, maar de Tweede Kamer heeft dit er uit laten halen. Richard Korver zegt hier het volgende over: “Organisaties in de jeugdzorg zijn budget-gedreven en worden gefinancierd door gemeentes, die steeds minder budget krijgen. Maar net zoals bij de uitbesteding van de Plantsoenendienst zal een Jeugdzorg instelling net als een bedrijf dat bossages verzorgt, hun budget voor het volgende jaar veilig willen stellen. Dus in die zin kan je zeggen dat er perverse prikkels in het systeem zitten.”
Tegelijkertijd vindt Jeugdzorg dat het Tuchtrecht niet meer op hen van toepassing zou moeten zijn. Een wonderlijke keuze, vindt Korver. “Het enge aan deze manier van melden is, dat dit soort instanties erg gevoelig zijn als iemand in de keten iets roept”, zegt hij. Dit kan een schoolarts, een kinderarts of een medewerker van de GGD zijn. Als er dan niet aan waarheidsvinding wordt gedaan in een zorgvuldig onderzoek, is het gezin nog verder van huis.
Als de door de Rechtbank ingeschakelde medische experts en vertrouwensartsen Lyme niet begrijpen en daarnaast deskundige oordelen en testuitslagen van hun buitenlandse expert-collega’s als onzin terzijde schuiven, dan wordt het lastig. Dan wordt namelijk de bewijslast omgedraaid en is het ineens de schuld van de ouders dat hun kind langdurig ziek is en niet naar school kan of zich isoleert. Dit werd dan ‘Münchausen by Proxy’ genoemd; een oordeel dat soms wordt geveld zonder dat er ooit contact is geweest met de ouders.
In een lopende zaak ontdekte Korver echter dat dit inmiddels is veranderd. ‘Münchausen by Proxy’ is nu PDF / FDP. Kinderen onder de achttien jaar krijgen nu namelijk het label PDF (Pediatric Diagnostic Falsification), terwijl ouders nu het label FDP (Fictitious Disorder by Proxy). Dit lijkt een hogere drempel te bieden, waarbij eerst aangetoond moet worden dat de diagnose niet klopt.
Op basis van deze nieuwe constructie is Korver zelfs een tuchtzaak begonnen tegen een vertrouwensarts van het AMK. Zij beschuldigt zijn cliënten van mishandeling en Korver heb betoogd dat zij dat op een uitermate onzorgvuldige wijze onderbouwt. Daarin heeft hij deels gelijk gekregen en die zaak loopt in hoger beroep. In diezelfde zaak, wordt na aangifte door diezelfde vertrouwensarts, zijn cliënt op dit ogenblik vervolgd.
Opvallend is dat deze herdefinitie van PDF / FDP samenvalt met een publicatie van Yale-wetenschapper en IDSA bestuurslid Shapiro. De IDSA dicteert de huidige internationale Lyme-richtlijnen, die door nationale overheden worden overgenomen. Shapiro stelt dat kinderen (onder de achttien) geen Lyme hebben, maar MUS (Medically Unexplained Symptoms). In Nederland wordt dit SOLK genoemd.
Hoewel bij de definitie van MUS expliciet wordt aangegeven dat het ontbreken van een medische verklaring niet betekent dat een ziekte niet kan bestaan, wordt dit in de praktijk anders uitgelegd. De Amerikaanse Lyme arts Cameron zegt over Shapiro’s uitspraken uit 2014, die hij deed tijdens de Canadese Pediatric Academic Societies Annual Meeting, dat hij een misleidende boodschap afgeeft aan zowel clinici als aan familieleden die dienen als spreekbuis voor hun zieke kinderen. Dit terwijl volgens de CDC (Centers for Disease Control and Prevention; het Amerikaanse RIVM) juist kinderen tussen de 5 en 14 jaar de groep zijn waar de meeste Lyme-besmettingen bij plaatsvinden.
Bovendien is chronische Lyme inmiddels ook opgenomen als psycho-somatische ziekte in de DSM V, waardoor rechters de zieke mensen Wilsonbekwaam kunnen verklaren. Korver reageert hier geschrokken op en zegt dat de medische wetenschap maar zo weinig kan verklaren dat dit niet leidend mag zijn bij dit soort ingrijpende beslissingen. Een oordeel als ‘MUS’ zegt dan eigenlijk eerder iets over de onkunde van de medische wetenschap dan over de ziekte van het kind, maar heeft wel zwaarwegende gevolgen.
Preventieve tips voor ouders voor ouders die hiermee te maken dreigen te krijgen
- Neem een rechtsbijstandsverzekering en kies degene die de meeste vrijheid laat voor een advocaat naar eigen keuze.
- Hou de relaties met potentiële melders goed. Dit zijn artsen, leerplichtambtenaren, schooldirecteuren en andere professionals die vanuit hun functie zich menen te moeten of mogen bemoeien met het hersteltraject.
- Vermijd het ‘hoppen’ tussen zorgaanbieders.
- Objectiveer de klachten en vermijd het woord ‘Lyme’ zoveel mogelijk. Het is aan te tonen dat een kind vermoeid, blind of verlamd is. Wat hiervoor het beste werkt is het bijhouden van een dagboek, en foto of filmmateriaal. In een recente zaak gaven foto’s waarop een duidelijke verbetering zichtbaar was na een jaar antibiotica behandeling, de doorslag bij de rechter.
- Wees voorzichtig met uitingen op Social Media. Instanties lezen mee en kunnen juist door emotionele uitroepen (“ik zie het niet meer zitten; moeten we er dan maar een einde aan maken!?”) zich juist geroepen voelen om in te grijpen. Dit kan ook via een melding van bezorgde bekenden komen, die mogelijk niet begrijpen hoe lang de behandeling van Lyme kan duren. In het boek ‘Chronisch Gelukkig’ staat hier een pijnlijk voorbeeld van beschreven.
- Blijf binnen de Wet en in gesprek. In het geval van Charlene was het haar beslissing om haar zieke kind van school te halen, dat alles aan het rollen bracht.
- Hou er rekening mee dat ambtenaren risico-mijdend zijn. Korver noemt dit het 'Savannah-syndroom’. Door een (te) grote angst om echte mishandeling over het hoofd te zien, zijn ambtenaren vaak risico-mijdend, kunnen zij te snel de verkeerde aannames doen en daarop doorgaan. Geruststelling en het zo min mogelijk persoonlijk nemen van de beschuldigingen kunnen daarbij helpen. Al in 2008 schreef de toenmalige Kinderombudsman Aalbers daarover dat Jeugdzorg helemaal doordraaide en dat lijkt niet te zijn verbeterd.
- Zorg voor een psychiatrische beoordeling van zowel ouder(s) als kind, om te laten zien dat jullie beiden de gevolgen van behandelkeuzes goed kunnen overzien en in staat zijn om zelf je wil te bepalen.
Tips voor ouders die al in een gerechtelijk traject zitten
- Doe een melding bij de KinderOmbudsman. Zij volgen dit soort zaken graag en zijn de enige instantie in Nederland die gerechtigd is om in te grijpen.
- Neem alle gesprekken op en ben daar ook open over. Je hebt het recht om een gesprek op te nemen, als je daar zelf bij bent.
- Vraag een vertrouwenspersoon bij de gesprekken. Als dat niet wordt toegestaan, mag je het gesprek weigeren. Dit gaat ook op, als de instelling een gesprek met jouw zieke kind wil hebben zonder de ouders erbij. Als ze dat niet toestaan, mag je het gesprek weigeren.
- Bevestig alles per mail; zelfs de wijziging van een datum voor een gesprek. In een recente zaak hadden de ouders dit niet gedaan en werd een door Jeugdzorg voorgestelde wijziging van de afspraak bij de Rechtbank uitgelegd als weigering van de ouders om mee te werken. Korver noemt dit de ‘cover your ass’ tactiek.
- Stel de mails zo neutraal mogelijk op. Gebruik ‘ik’ boodschappen. Dus in plaats van “jullie zijn niet te vertrouwen en je maakt mijn kind zo helemaal kapot!” kan je zeggen dat “je zoveel negatieve geluiden van anderen hebt gehoord, dat je geschrokken bent, bezorgd bent geworden en het proces graag zo zorgvuldig mogelijk wilt laten verlopen - met zo min mogelijk extra belasting voor het zieke kind”. Bij onderhandelingen heet dit het ‘zoeken naar een gezamenlijk belang’. De instellingen claimen immers te handelen in het belang van het kind.
- Biedt een structuur voor zekerheid, door bijvoorbeeld de huisarts eens in de twee weken te laten meekijken en liefst daarachter nog een specialist. Dit geeft ook aan de rechter de indruk dat je als ouder niet ‘verward’ of schadelijk’ bent, maar juist je uiterste best doet om vinger aan de pols te houden.
- Europese wetgeving biedt meer zekerheid voor het gezin dan de Nederlandse. Daar ligt namelijk meer nadruk op proportionaliteit van de maatregel, waardoor het meer voor de hand ligt om een Voogd binnen de familie te vinden dan dat het kind meteen bij een onbekende terecht komt.
- Speel waar nodig het ‘good parent; bad lawyer’ spel. Als ouder is jouw rol om sympathie te wekken en om aan te geven dat je zo zorgvuldig mogelijk handelt met betrekking tot de gezondheid van je kind. Laat de advocaat waar nodig zijn of haar tanden laten zien. Als voorbeeld noemt Korver dat hij tijdens een zitting van 20 minuten geen gelegenheid kreeg om een verweerschrift van 25 pagina’s voor te lezen, terwijl de tegenpartij vooraf een heel boekwerk met beschuldigingen had ingediend. Nadat hij dreigde met ‘wraking’, met als argument dat 20 minuten veel te weinig tijd was voor zo’n ingrijpende inmenging in een gezinsleven, zorgde de rechter voor meer tijd en wonnen de ouders de zaak.
Tips voor ouders die geen middelen hebben voor een advocaat
- Een functie van een advocaat is om de emotie uit de stukken te houden. Je mag jezelf verdedigen, maar dan zal je dat zoveel mogelijk zelf moeten proberen te doen. De vorm hiervoor is een verweerschrift, dat je dan zelf opstelt.
- Beroep je daarbij op artikel 3.1 van de Jeugdwet (waarheidsvinding) in samenhang met artikel 21 van Rechtsvordering: het betrekken van alle feiten en omstandigheden.
- De BVIKZ helpt ouders hier belangenloos bij. De BVIKZ is door Staatssecretaris Van Rijn aangewezen als gesprekspartner om met VT en het Ministerie van VWS een uitdieping van het proces op zich te nemen. Nieuwsuur besteedde hier al eerder aandacht aan.
- Hou het bij feiten en meng daar zo min mogelijk emoties in (zoals "Ik smeek u om…”). Rechters hebben daar een aversie tegen. Zij ervaren dat dit hen afleidt van hun werk om een zo goed en objectief mogelijk oordeel te vellen.
- Zoek contact met de plaatsen waar je informatie kan krijgen over jouw rechten en plichten, zoals de Wetswinkel en probeer een advocaat op Toevoeging te krijgen. Intrinsiek gemotiveerde advocaten willen graag helpen; ook al is hun betaling dan gering.
- Kijk naar de documentaire De Kinderrechter, die een goed beeld geeft hoe rechters oordelen en menselijker zijn dan ze vaak worden afgeschilderd.
Een nieuwe dienst
Inmiddels krijgt Korver zoveel contact met bezorgde ouders dat hij overweegt een preventieve dienst aan te gaan bieden: al voor het tot een mogelijk conflict komt met Jeugdzorg, het AMK (Algemeen Meldpunt Kinderbescherming) of de RvK (Raad van de Kinderbescherming) legt hij dan al samen met de ouders een dossier aan.
Zelfs hij heeft als advocaat geen overzicht hoe vaak dit soort meldingen tegen ouders van zieke kinderen plaatsvinden. Er blijkt geen registratiesysteem te zijn dat dit vermeldt. Navraag bij het ministerie van Justitie & Veiligheid leverde ons geen nadere informatie op.
Tot slot: is het gras elders groener?
Deze voor velen zorgwekkende ontwikkeling is overigens een fenomeen dat zich niet slechts tot Nederland beperkt. Daarom richt deze Nederlandstalige blog zich vooral op de ontwikkelingen in Nederland en België.
De Engelstalige versie is daarom niet direct een vertaling van dit uitgewerkte interview, maar eerder een vingerwijzing voor ouders in andere landen, die hier ook mee te maken hebben, maar dit binnen de nationale wetgeving moeten zien te voorkomen of uit te vechten.
Te vaak blijken mensen te geloven dat het alleen in hun eigen land zo gesteld is en dat het gras in andere landen groener is. Dit lijkt een illusie te zijn.