Welkom bij het Lymeforum

Misschien een beetje rare vraag, maar ik lees veel over jongeren met Lyme, en heb natuurlijk heel erg met hen te doen om zo jong al zo weinig te kunnen door deze ziekte. Hun leven staat echt stil.
Dus heb ik heel vaak het gevoel van dat ik niet mag klagen omdat ik mijn jonge leven al heb kunnen afsluiten als gezonde vrouw.
Pas rond mijn 50 ste merkte ik dat ik zieker en zieker werd. Toen kwam er pas na onderzoek uit dat ik Lyme had. Waarschijnlijk al een hele lange periode maar het flamde pas op toen ik niet goed in mijn vel zat met een beginnende overgang.

Nu is het leuk om andere vrouwen te ontmoeten hier, omdat wij in een hele andere levensfase zijn dan de jongere mensen.
Voor mij is het wat makkelijker me erbij neer te leggen dat ik minder kan doen.
Maar wij hebben weer andere zorgen. Kinderen die de deur uitgaan, of tieners juist, die je zo nodig hebben, maar niet begrijpen dat je ineens de dingen niet meer kunt zoals ze van je gewent zijn.
Ouders of familieleden die hulpbehoevend worden, dus hele andere zorgen dan de jonge mensen.

Ik ben benieuwd of er reacties komen!
O, ja ik ben nu 62 jaar!

Daisy

Hoi Daisy,

Nou ik ben bijna 52 jr dus idd in de plussers

Ik heb nog geen officiele diagnose maar heb wel een lange proefbehandeling achter de rug eind vorig jaar t/m april dit jaar. Wel enige resultaat gehad maar niet voldoende dus nu opzoek naar een oplossing.

Hier ook 1 tiener in huis die gelukkig erg begripvol en behulpzaam is, als ook mijn man.
Ik probeer zoveel mogelijk vrolijk te blijven enz voor hen maar je kunt idd niet aan alles mee doen, dus wij gaan voor een kleine uitvoering van ipv een hele dag actie.
Je moet soms genoegen nemen met minder maar ik denk dat iedere ziekte dat met zich meebrengt. De kunst is om toch de mooie dingen uit het leven te halen.. ik ben de kleinere dingen veel meer gaan waarderen en dat is alleen positief.. en een dosis positiviteit heeft een mens nodig om de batterijen op te laden

Hoe doe jij dat dagelijks?

groetjes GM

Ik ben intussen 69 jaren oud! Ik heb twee jaar geleden een beet opgelopen, tot nu toe nog veel klachten,hopelijk geen Lyme meer, maar wel veel last van pijn in gewrichten en zo.

Hallo Dames, wat leuk dat jullie hebben gereageerd!

Fijn idee dat er meer ouderen zijn hier, ja ik herken wel van jou GM van je tiener die nog in huis is. Ik had deze ook nog toen ik de diagnose Lyme kreeg.
Ik was toen (bijna 4 jaar geleden) nog zo naïef om te denken dat ik nu ik de behandeling zou krijgen het wel helemaal over zou gaan als ik maar het vol zou houden.
Nou ik ben nog aan het volhouden hoewel de échte behandeling tegen de bacterie nu klaar is, ruim 3 jaar gevolgd.
Ik hou nu alleen maar mijn immuunsysteem op peil, en dat lukt aardig. Maar ja ik heb wel met de restverschijnselen te maken, maar ik ben al blij dat het binnen de perken blijft.

Toen onze jongste dochter nog thuis was, heb ik mij véél beter voor willen doen dan dat ik was, merk ik nu. Ja je wilt die sterke moeder zijn en blijven volhouden het ook te zijn! En soms lukte dat niet helemaal, maar ik merkte na verloop van tijd dat zij het goed dóór had. En zei tegen me: "Mam doe maar niet zo flink je best hoor, ga maar lekker naar bed, ik zie het aan je, of ik zal het eten wel klaarmaken."
Deze dochter woont nu al een paar maanden niet meer thuis en gaat binnenkort trouwen, maar nog steeds zorgt ze als ze een weekend thuis is dat ik me niet teveel vermoeid, en neemt automatisch dingen van mij over. Heel fijn en heel bijzonder.
Nu besef ik pas dat ik het mezelf veel te moeilijk heb gemaakt om te doen alsof. Ze hebben het feilloos door.

EN ja Lies, ik heb net jou verhaal helemaal gelezen, en zag dat ik vorig jaar al op jou topic had gereageerd.
Maar ik heb het niet meer gevolgd omdat ik een tijdlang afstand had genomen van de Lyme en op dit forum te lezen.
Even een pauze nemen is weleens goed, maar het haalt de ziekte niet uit je lichaam.....
Is bij jou al geconstateerd dat de bacterie niet meer aanwezig is, of zich verstopt heeft, wat zo vaak voorkomt? Bij mij speelt hij ook verstoppetje hoor!
Af en toe komt het monstertje weer boven drijven.
Maar doordat mijn leven nu wat makkelijker is geworden is het binnen de perken te houden, en soms doe ik weer een kuurtje met de middelen die ik heb, zoals Cats Claw Quint 380 en Kaardebol. Is altijd goed omdat het voor veel kwaaltjes helpt. Ik drink ook thee om te detoxen. Een kuur van probiotica is ook altijd goed om de darmen te helpen. 70 % van het immuunsysteem komt voor in de darmen.
Ik heb wel geleerd om goed naar mijn lichaam te luisteren en daar krijg ik nu meer de tijd en gelegenheid voor.
Leuk dat jullie reageerde.

groetjes van Daisy

Hoi daisy
ik ben inmiddels ook al 51
Maar gelukkig zonder al te veel klachten
ik lig nu op de bank met een griepje
verder gaat alles prima
groet henk

Hoi Henk! Leuk weer eens jou te lezen, fijn dat het nog steeds goed met je gaat.
Dat was toch wel een apart verhaal van jou, wat je met ons gedeeld had in het verleden. ik heb ook nog steeds vertrouwen in dat ik op de goede weg ben, wij zijn bij dezelfde behandelaar.
Mijn bacterie was de laatste 2x dat ik daar geweest was niet meer te meten en nu werk ik aan het herstel van mijn restklachten.
Ik ga dit nog wel beschrijven op mijn eigen topic.
Het is een training om mijn lichaam (lees hersens) weer in een normaal denkpatroon te krijgen, want onbewust denken mijn hersens nog steeds dat ik ziek ben en alles bedreigend is. Dat gaat buiten mezelf om.
Nu moet ik het zien te resetten.
Maar dat gaat me ook lukken.
Had jij daar geen moeite mee?
Ik ben n.l. al meer dan 10 jaar ziek geweest dus zal het daaraan liggen.

En Lies ik geloof dat jij daar ook last van heb, klopt dat? Moeilijk om weer in een 'normaal' patroon te komen?

Daisy

Henk,
Leuk om weer iets van jou te lezen inderdaad! En fijn dat het prima gaat zonder al te veel klachten!

Daisy schreef:Dat was toch wel een apart verhaal van jou, wat je met ons gedeeld had in het verleden.

Henk, als je zin hebt... misschien zou je dan wat over je weg van EM(?) tot genezing / grote verbetering willen plaatsen bij Succesverhalen? Ik vind het zelf enorm steunend en motiverend om succesverhalen te lezen. It keeps me going...
En vaak kan ik het niet goed terugvinden binnen de Persoonlijke Verhalen wat nou de dingen waren die iemand hebben geholpen of bijv. hoe iemand met de artsen is omgegaan etc. omdat het dan te veel tekst voor me is.
Hoop niet dat je het een onbeleefde vraag vind....
Alleen als je zin, tijd en energie ervoor hebt hoor, voel je niet verplicht!
Beterschap met je griepje!

Josie

p.s. Ik ben niet 50+, ik ben 20+... al een hele poos .