Welkom bij het Lymeforum

@lieve mensen,

Sociale contacten en ziekte van Lyme hoe gaat dat bij jullie?

Door de ziekte van Lyme en of daarbij huis-/of bed gebonden te raken, wordt de lijst met vriendinnen vrienden kennissen vaak een stuk kleiner.
Ik ben op een gegeven moment door ziekte huis- en bank/bed gebonden geraakt en dat is een forse beperking geweest.
Veel gezonde mensen kiezen er om allerlei redenen in de praktijk toch best vaak voor om niet meer met een zieke persoon om te willen gaan.
Het verliezen van vriendinnen en vrienden is vaak pijnlijk en kost verdriet.

Hoe gaat dat allemaal bij jullie?

Internet social media het heeft zijn nadelen maar ook zijn voordelen. Via internet social media of fora is het mogelijk om nieuwe contacten te krijgen.
Ik ben dankbaar voor de mensen, lotgenoten of mensen die ex-Lyme patiënten zijn, die via die weg in mijn leven zijn gestapt en gekomen. Er zijn nieuwe goede contacten en nieuwe waardevolle vriendschappen ontstaan.

Hoi Roxy
Ja ik geloof dat dit ook echt zo is. Mensen mijden je niet expres of bewust want er is zoveel afleiding voor gezonde mensen, maar toch is het zo 'uit het oog uit het hart'.
Je moet je steeds laten zien of horen, anders ben je zo vergeten.
Behalve dan je familie en de mensen uit je buurt. Ik speek mijn buurvrouw vaker dan mijn dochters die ver weg wonen.
Maar een goede buur is ook heel waardevol.
En dan dit forum en andere op social media. Héél belangrijk want die snappen elkaar.
Het is niet voor niets dat dit forum zo groeit, als schrijven mensen niet altijd ze lezen wel, en dat voelt ook fijn.
We schrijven hier niet voor niets.
Een uitlaatklep is zó belangrijk!

We gaan gewoon door met schrijven.

Daisy

Hoi Daisy,

Daisy schreef:En dan dit forum en andere op social media. Héél belangrijk want die snappen elkaar.
Het is niet voor niets dat dit forum zo groeit, als schrijven mensen niet altijd ze lezen wel, en dat voelt ook fijn.
We schrijven hier niet voor niets.
Een uitlaatklep is zó belangrijk!

We gaan gewoon door met schrijven.

Helemaal mee eens !

Ja, het wordt wel heel stil...
Ik hoor niemand meer de laatste weken...
Geen vrienden, noch familie...

Gelukkig heb ik mijn werk nog...
Hopelijk krijg ik betere medicatie zodat ik het kan houden!

En gelukkig heb ik 1 uur in de week hulp in huis...
Straks kijk ik nog uit naar de komst van de verpleging 2 keer per week...

Dit vind ik eigenlijk het ergste aan ziek zijn...

Ik heb ook een nieuwe vriendin gemaakt.
Maar ik heb geen " tijd" om haar te zien...
Ofwel moet ik boodschappen doen, ofwel huishouden, ofwel koken of voor de kinderen zorgen of slapen of anders in bed liggen afzien, omdat de pijnstillers het niet doen...

Ik vind het juist zo moeilijk om de tussenweg te vinden.
Ik heb veel familie en vrienden, maar doordat ik vaak hevig vermoeid ben kan ik ze maar een uurtje 'velen' en dat zeg je niet, vooral niet als het gezellig is. Dus het gevolg? Ik ga dan over mijn grenzen. Ik hou me goed en geniet ook van de visite, maar.....ik moet er daarna een pittige prijs voor betalen. Vaak met 2 dagen bijkomen. En echt ik hoef op zo'n avond niets te doen hoor, mijn man is gastheer. (jaja ik bof met zo'n man dat weet ik )
En dat zien de anderen ook ik hoef niets te doen dus waarom dan zo moeilijk doen? en ik ga het ze ook niet vertellen.
Maar ik nodig zelf geen mensen uit, want dan is het eind zoek. En daar doe ik mezelf geen plezier mee.

Soms denk ik: Hoe kan ik het beste deze dingen aan anderen uitleggen?
Hoe doen jullie dat?
Mijn familie weet het wel, houdt ook rekening met me, maar ik bedoel de andere vrienden en kennissen? Ik blij het moeilijk vinden om over mijn ziekte te praten je ziet het immers niet aan me.... soms zie ik wel groen van ellende....hahaha.

Daisy

in italie bestaan er 2 spreekwoorden die ik erg waardeer en in mijn dagdagelijkse leven altijd in mijn achterhoofd houd:

1 chi trova un amico, trova un tesoro: wie een vriend vindt, vindt een schat

2. meglio solo che malaccompagnato: beter alleen dan in slecht gezelschap

aangezien ik amper familie heb waarop ik kan rekenen, waren vrienden voor mij heel belangrijk. helaas deed ik teveel moeite voor hen om mijn familieprobleem te compenseren. wanneer ik dan gestopt ben met vrienden te contacteren bleven er weinig over. de 'echte' vrienden. de 'schatten' dus. en om eerlijk te zijn, die contacten die ik heb verloren waren in feite meer slecht gezelschap dan echte vrienden. ik ben oprecht blij dat, hoewel ik nu minder sociaal contact heb, degene waarmee ik nu contact heb er voor mij kunnen zijn en toch moeite doen om mij te begrijpen, ook al is dit zeker niet evident met lyme (en/of andere aandoeningen)