Accepteer dat je ziek bent. Merk je dat je niet toekomt aan acceptatie? Ga er mee aan de slag!

[Henriëtte]

- inhoud verwijderd door de moderator, ongepast -

[Eus]

Indien er daadwerkelijk sprake is van een stijgende lijn of een stabiele (ziekte)situatie bestaat ook de mogelijkheid om met een acceptatieproces te starten.
Echter, voor patiënten die keer op keer met een terugval te maken krijgen betekent dat door te moeten vechten en zou een acceptatie hiervan zoveel betekenen als de handdoek in ring gooien.

Acceptatie: ik merk uit de bijdragen op dat wat acceptatie is niet bij alle schrijvers duidelijk is, bijgaand nogmaals een uitleg wat acceptatie eigenlijk betekent. En als je dit goed leest, zul je zien dat dit absoluut niet betekent de handdoek in de ring te gooien!

https://www.leren.nl/cursus/persoonlijk ... tatie.html

[Roxy]

Hallo Josie,

Heb jij al ‘geaccepteerd’ dat een EM-'situatie' met antibiotica moet worden behandeld?
viewtopic.php?f=17&t=45&hilit=beet&start=780#p15660

Sorry ik begrijp jouw acceptatie opmerking niet helemaal goed? Zoals ik eerder heb genoemd is antibiotica voor mij geen geschikte medicatie. Het is afgelopen zomer gebeurd nieuwe teken-/nimfenbeten komen bij mij voor. Ik was er op tijd bij en het is behandeld met een goed resultaat.

Een kleine aanvulling. In de artikelen die zijn verschenen in de media vertellen -chronische- Lyme patiënten dat verschillende behandelingen regulier met antibiotica (oraal en infuus) en niet-reguliere (natuurlijke) behandelingen niet zijn aangeslagen en geen verbetering hebben gegeven.
Demi viewtopic.php?f=24&t=1679&start=20 vertellen en Christa viewtopic.php?f=24&t=1679&start=30 vertellen in de media over het niet tegen antibiotica kunnen. Er zijn meer mensen waarbij dat voor komt en bij Lyme groepen als bijv LTC wordt het besproken.
De ene behandeling is niet beter dan de andere behandeling. Het is een feit dat verschillende behandelingen bij de ene persoon aanslaan en bij een andere persoon niet.

[Roxy]

Hallo Eus,

Acceptatie: ik merk uit de bijdragen op dat wat acceptatie is niet bij alle schrijvers duidelijk is, bijgaand nogmaals een uitleg wat acceptatie eigenlijk betekent. En als je dit goed leest, zul je zien dat dit absoluut niet betekent de handdoek in de ring te gooien!

https://www.leren.nl/cursus/persoonlijk ... tatie.html

Dank voor je bijdrage met aanvullende en duidelijke informatie.

[Roxy]

Fasen van acceptatie
Het acceptatieproces kun je beschouwen als een soort rouwproces

Voor mij herkenbaar omschreven.

Als je van je arts te horen krijgen dat je een chronische aandoening hebt, komt dat binnen als een donderslag bij heldere hemel. Je eerste reactie zal dan waarschijnlijk zal niet zijn: dat zal ik eens gaan accepteren! Je zult eerder boos of verdrietig zijn, of het niet eens willen horen. Dat is logisch, want je betreedt een onbekend gebied. Wie weet wat je voor je kiezen gaat krijgen.

Accepteren is niet makkelijk. Zeker in het geval van een chronische aandoening, die niet zichtbaar is aan de buitenkant. Je hebt voor jezelf en de buitenwereld geen tastbaar bewijs en dat maakt het extra moeilijk.

Wat is acceptatie?

Acceptatie is de realiteit echt onder ogen zien. Het betekent dat je alle vervelende gevoelens echt durft toe te laten. Dat doet pijn, het doet verdriet. Het is heel begrijpelijk dat je dat liever wilt vermijden. Veel makkelijker is het om je verstand in te zetten en het weg te praten. Misschien lijkt het te helpen, maar als je ergens in je lichaam, diep weggestopt, nog steeds die weerstand voelt, als het blijft knagen, dan is het geen echte acceptatie. Het is een proces dat soms jaren kan duren. Acceptatie gaat met stukjes en beetjes.

Fasen van acceptatie

Het acceptatieproces kun je beschouwen als een soort rouwproces. Je bent iets kwijtgeraakt: je gezondheid, je mooie, fitte lichaam, de regie over je eigen leven, je toekomstplannen. Je hebt tijd nodig om te wennen aan het idee. Bovendien moet je leren hoe je moet dealen met de nieuwe situatie.

In dit hele proces onderscheiden we vijf emotionele fasen, zoals de **Amerikaanse psychiater Elisabeth Kubler-Ross die heeft geformuleerd:

1/Ontkenning
Dit is de fase van de kop in het zand steken. Dat doe je eigenlijk om jezelf te beschermen, want de klap is te groot om in een keer te verwerken. Misschien denk je: je ziet niets aan mij, dus ik mankeer ook niks. Je wilt of kunt de realiteit niet onder ogen zien. Je besteedt heel wat uren op internet om meer informatie te vinden over je aandoening en je probeert lotgenoten te vinden om je verhaal te kunnen delen.

2/Boosheid
In deze fase ben je vooral boos. Kwaad dat jou dit onrecht is overkomen. Misschien ben je boos op je arts of op de buitenwereld, ook al weet je dat zij er ook niets aan kunnen doen. Daar komt dan nog bij dat niet alleen jijzelf, maar ook je naasten moeten accepteren dat jij minder energie of mogelijkheden hebt. Dat kan wrijvingen in je relaties opleveren.

3/Onderhandelen en vechten
Omdat je niet aan jezelf wil toegeven dat je niets kunt veranderen aan je ziekte, ga je ertegenin. Je gaat bijvoorbeeld aan anderen -en aan jezelf- bewijzen dat je nog steeds heel veel kan. Sporten, uitgaan, hard werken. Je probeert van alles uit om je ziekte te slim af te zijn. Je blijft hopen dat alles weer wordt zoals vroeger.

4/Depressieve gevoelens
Je beseft steeds meer in dat er niet aan je lot te ontkomen valt. Je voelt je machteloos en verdrietig, maar ook angstig en onzeker.

5/Acceptatie
Zo langzamerhand ben je al 100 keer tegen je grenzen aangelopen en er overheen gegaan. Je bent gevallen en weer opgestaan, je hebt gehuild en tegengestribbeld. En tenslotte ga je inzien dat er geen andere keus is; je zult je ziekte moeten aanvaarden. Wanneer je de realiteit accepteert voor wat het is, geeft dat rust. Je beseft dat er nog steeds heel veel mooie kanten aan het leven zitten en dat het leven je nog heel wat te bieden heeft, ook al ben je niet meer de persoon die je vroeger was. Wanneer je je ziekte echt accepteert, valt er een zware druk van je schouders. Je gaat je weer beter voelen en weer genieten van het leven.

Continu proces
Waarschijnlijk herken je jezelf in een van deze vijf fasen. Ze maken zichtbaar wat het acceptatieproces behelst en geven je erkenning. Het is heel normaal dat je bepaalde emoties en gedachten hebt. Natuurlijk verschilt de intensiteit van de stadia per persoon en doorloopt ieder het proces op zijn eigen manier. In de eerste fase ben je vaak vooral bezig met de lichamelijke kant van je ziekte en je medicatie. In deze fase kun je je heel moe voelen. Het proces dat je doormaakt kost enorm veel energie, zowel lichamelijk al geestelijk. Voor sommigen voelt het als een worsteling.

In de loop van de tijd kan je gezondheidssituatie ook nog veranderen, waardoor je weer een nieuw acceptatieproces voor je kiezen krijgt. Accepteren is een continu proces, waardoor je telkens opnieuw deze fasen doorloopt. Je hebt veel geduld en tijd nodig om telkens aan je nieuwe situatie te wennen en ermee om te gaan.

**Elisabeth Kübler-Ross was een Zwitsers-Amerikaans psychiater. Ze studeerde als arts af in Zwitserland en werd vooral in Amerika beroemd om haar pionierswerk rond stervensbegeleiding en de verschillende fasen van rouwverwerking.

[Daisy]

Rouwen is hard werken, en accepteren is dat ook!

We kunnen elkaar steunen in dit proces, en niet afbreken.
Natuurlijk is nog niet iedereen aan acceptatie toe. Ik ben al meer dan 10 jaar bezig om alles te doen om die bacterie uit mijn lichaam te krijgen, ook dat is heel hard werken.
Nu het zover is en er toch restverschijnselen zijn overgebleven heb ik er vrede mee. Maar ik merk wel wat het allemaal met mij heeft gedaan en wat het me allemaal ontnomen heeft.
Maar ik wil hier niet teveel bij stil blijven staan en heb mezelf streng toegesproken : 'Wil je zo door blijven gaan?' NEE!!!
Dus ga ermee aan de slag....er is nog zoveel wat ik wel kan en waar ik trots op kan zijn, en ik ben al aardig op goed weg.
Dus toen ik dit topic hier las van Roxy, gaf het mij alleen maar een stimulans om me er nog meer in te verdiepen.

Er komt een tijd dat ik hier niet meer kom kijken/ lezen en schrijven. Ik heb het ook al behoorlijk afgebouwd. Dus het begin is er al.

"Dit is het loslaten van onze drang om dingen anders te willen hebben dan ze zijn, en zorgt voor ontspanning!"
Ja zo is het ook! Nu is er tijd voor ontspanning, want ik heb er hard genoeg voor geknokt.

Dank jullie wel voor het plaatsen en geven van deze handsvaten.

Daisy

[Sproetje]

Ik lees hier en elders met enige regelmaat dat sommige mensen best lang kunnen blijven hangen in de fase die vooraf gaat aan acceptatie de fase van woede, frustratie en verdriet, (blijven) zoeken naar antwoorden, vastlopen en of in een negatieve spiraal/gemoedstoestand terecht komen. Dit kan verbetering en of herstel behoorlijk in de weg staan.
Een citaat uit een boek over de ziekte van Lyme dat ik heb gelezen kan misschien helpen of kan een eye-opener zijn?

Accepteer dat je ziek bent

" Ik lees hier en elders met enige regelmaat dat sommige mensen best lang kunnen blijven hangen in de fase die vooraf gaat aan acceptatie"

Roxy, kun je deze statesments iets beter toelichten?
Ten eerste: waar lees je hier op het forum dat sommige mensen zijn blijven hangen is een bepaalde geoedstoestand?
Ten tweede: waar lees je dat dan elders?
Ten derde: Hoe weet je of woede, zoals je zelf beweert, een voorafgaande fase van acceptatie van ziekzijn is?
Ten vierde: Hoe weet je of fustratie, zoals je zelf beweert, een voorafgaande fase van acceptatie van zekzijn is?
Ten vijfde: Hoe weet je of blijven zoeken naar antwoorden, zoals je zelf beweert, een voorafgaande fase van acceptatie van ziekzijn is?
Ten zesde: Hoe weet je of vastlopen en of in een negatieve spiraal/gemoedstoestand, zoals je zelf beweert, een voorafgaande fase van acceptatie van ziekzijn is?

Vertel me, waar haar je al die kennis vandaan?

Verder nog een vraag:
Je hebt het hier over anderen op het forum....en elders
Maar hoe zit het eigenlijk met jouw gemoedstoestand?
Misschien handiger om over jezelf eens iets hierover uit te leggen, dan vanuit het niets anderen op het forum te bestempelen als zijnde dat zij hun ziekte niet zouden hebben geaccepteerd (who ever those may be)

[Sproetje]

Ik mag toch hopen dat je op de hoogte bent van wat Bransfield zegt:

As a psychiatrist who has treated thousands of Lyme patients over the past 30 years, including many for New York, it is clear that inadequately diagnosed and treated Lyme disease commonly results in neuropsychiatric symptoms causing suffering, disability and death in children and young people for decades. Psychiatrists are involved with Lyme disease in three ways— first, complex poorly understood diseases are often called psychosomatic and referred to psychiatrists until the cause of their condition is better understood; second, the greatest cause of illness, disability and death are the multiple neuropsychiatric symptoms and third, patients are distressed by their symptoms and skepticism from doctors, insurers, family and friends against Lyme disease and need assistance dealing with this.

Dat betekent dat de symptomen die de ziekte van lyme met zich mee brengen niet worden geaccepteerd door o.a. artsen, verzekeraars, familie, en vrienden.
En dat betekent dan weer dat de klachten zoals bv anxiety, die sowieso al bestaan bij lyme, alleen nog maar verergeren.
Een forum zoals deze, zou juist moeten betekenen dat je hier begrip kunt vinden bij lotgenoten.
Maar wanneer iemand beweert dat je woede voorkomt vanuit het niet kunnen accepteren van je ziekte, en dat je daardoor steeds maar daar in blijft hangen, dan zit je naar mijn mening op het verkeerde spoor

In feite zeg je zelf ook dat wanneer je je klachten accepteert, dat je klachten zullen verminderen, dat is exact hetzelfde als het zeggen dat je klachten psychosomatisch zijn.

[Henriëtte]

Roxy schrijft:

Ik lees hier en elders met enige regelmaat dat sommige mensen best lang kunnen blijven hangen in de fase die vooraf gaat aan acceptatie de fase van woede, frustratie en verdriet, (blijven) zoeken naar antwoorden, vastlopen en of in een negatieve spiraal/gemoedstoestand terecht komen. Dit kan verbetering en of herstel behoorlijk in de weg staan.

Roxy ,ik vraag mij ook af waar jij, op dit forum, woede en frustratie tegenkomt.
En wat verdriet betreft: Is dit forum dé plek om lotgenoten te ondersteunen en begrip hiervoor te tonen.

Ik ben eveneens van mening dat jij Lymeklachten toeschrijft aan psychosomatische klachten.
Lymeklachten zijn geen gevolg van psychische klachten.
En een bacterie kun je niet wegdenken.

En wat betreft de mensen die naar antwoorden blijven zoeken; Ik ben erg dankbaar met de forumleden die de moeite en tijd nemen om dit forum van informatie met betrekking tot Lyme voorzien.

Henriëtte

[Daisy]

Ik begrijp echt deze reacties niet!
Hoe komt dit toch telkens weer?
Het is een citaat uit een boek over Lyme van Inge van Ulden. Waarom steeds zoveel ophef?

Daisy