BD Brabants Dagblad
5 november 2018
Angst, onzekerheid en verdriet bij Q-koorts-patiënten: wie is de volgende?
SCHIJNDEL - De afgelopen twee jaar heeft chronische Q-koorts weer 21 levens geëist. Zaterdagmiddag, op een bijeenkomst van patiëntenvereniging Q-uestion in Schijndel, hingen angst, onzekerheid en verdriet loodzwaar boven 120 patiënten en hun familie. En boosheid, dat ook.
Meer dodelijke slachtoffersDe ziekte komt van geiten en schapen en kan via de lucht op mensen worden overgedragen. Dat gebeurde in 2007 in Herpen en leidde tot een landelijke epidemie, die tot 2011 duurde. Maar toen was het nog niet klaar; mensen die niet meteen ziek werden en dus niet merkten dat ook zij besmet raakten, kunnen vandaag de dag nog altijd ziek worden. De kans dat het aantal zieken en dodelijke slachtoffers verder zal oplopen is reëel, zegt Q-uestion.
Daar moet je het dan mee doen als chronische q-koortspatiënt. De meesten praten er liever niet over, over die rotziekte. Geen hond die het begrijpt, niks aan hen te zien, stellen ze zich niet aan? Dus waarom zouden ze er woorden aan verspillen?
'
Soms vliegt het me aan’
Geert Loeffen (72) uit Rosmalen kreeg in 2009 zijn diagnose. ,,Soms vliegt die gedachte me aan”, zegt hij, voordat hij de zaal gaat vertellen over zijn ervaringen. ,,Het besef dat er een dodelijke bacterie in mijn lijf zit die ineens kan toeslaan.”
En dan kom je een vage kennis tegen: ‘Zeg, ik heb gelezen dat jullie 15.000 euro schadevergoeding krijgen. Mooi man, kun je een leuke auto van kopen. Ik wou dat ik dat geld kreeg. Nou, tot ziens hé’. Dan staat Loeffen wel even met zijn ogen te knipperen. ,,Duidelijk geval van iemand die de geit heeft horen mekkeren, maar niet weet waar de uier hangt.”
‘
Ik word er bang van’
En dan Renate van Leur (47) uit Den Bosch, zij kreeg haar diagnose toen ze pas 37 was. Ze liep het op, denkt ze, door de geiten die achter haar tuin stonden. Lage schutting ertussen. ,,Geinige dieren, ik gaf ze brood en aardappelschillen. En soms sprongen ze over die afscheiding, liepen ze ineens in mijn tuin te darren. Wist ik veel ...”
Haar moeder die indertijd in Zaltbommel vlakbij een geitenfokkerij woonde, heeft het ook. ,,Zij ligt nu op sterven.” Zo kijkt Renate alvast in de spiegel van haar toekomst. ,,Ik word er bang van. Er zijn inmiddels zoveel mensen aan de ziekte overleden. Ik voel me slecht, ’s ochtends opstaan kost grote moeite.”
En alle behandelingen ten spijt, die verdomde bacterie zit nog steeds in haar bloed. Haar enige kind, haar dochter van 20, heeft zich laten testen. Zij heeft niks. Geluk bij een ongeluk.
Lees meer gehele artikel; Bron
https://www.bd.nl/brabant/angst-onzeker ... ~a3a12686/