Werkelijk een schat aan informatie over wat Peroxinitriet en NO doen in het lichaam:
Nitric Oxide and Peroxynitrite in Health and DiseaseHet is nog steeds onduidelijk waarom de NO-ONOO cyclus zichzelf in stand kan houden als deze eenmaal in gang is gezet. Het document gaf mij nieuwe inzichten die mogelijk bijdragen aan dit effect:
In most reported studies, nitration of tyrosine has been associated with a significant loss of function of the nitrated protein, as summarized in Table 1. An important example of loss of enzyme activity is that of mitochondrial Mn-SOD, which was the first protein found to be nitrated in vivo. Nitration of a single tyrosine residue (Tyr-34) leads to complete enzyme inactivation (830), with the possible consequence to favor peroxynitrite generation in this organelle, due to the impaired dismutation of O2•−.
Dus een belangrijke consequentie van Peroxinitriet is aromatische nitrering (nitration) van proteinen in je lichaam. Dit is feitelijk wat nitrosatieve stress is. Nitrering van SOD (SuperOxide Dismutase) leidt tot deactivatie van SOD en resulteert in een verhoogde concentratie Superoxide (O2-).
En Superoxide in de nabijheid van NO (Nitric oxide / Stikstofmonoxide) wordt direct omgezet in Peroxinitriet. En peroxinitriet creert vervolgens nog meer nitrosatieve stress... Wel je snapt waar dit heengaat...
What happens when superoxide and NO are produced simultaneously in close proximity? Modestly increasing superoxide and NO each at a 10-fold greater rate will increase peroxynitrite formation by 100-fold. Under proinflammatory conditions, simultaneous production of superoxide and NO can be strongly activated to increase production 1,000-fold, which will increase the formation of peroxynitrite by a 1,000,000-fold
Interessant is ook dat de effecten erg gelokaliseerd zijn. NO reist niet veel verder dan enkele cellen alvorens het volledig is afgebroken. O2- nog minder. Maar in nabijheid vormen ze dus een groot probleem.
In mijn ogen is dit de reden waarom veel chronischen het niet goed doen op Arginine. Arginine wordt gebruikt in de Urea cyclus om Ammonia af te breken (en ja dat is een goed ding, want Ammonia leidt ook tot neurologische problemen en NMDA activatie) en om NO te produceren. Een gezonde productie van NO is een must voor het juist functioneren van de endotheelcellen (darmwand, bloedvaten, etc). Maar een teveel van NO icm O2- en hoppa, je beland in nitrosatieve stress...
Nu ik zelf de NO-ONOO cyclus efficienter weet te onderdrukken merk ik dat ik Arginine iets beter verdraag. En in kleine hoeveelheden draagt het nu bij aan verbeterde fysieke prestaties, uithoudingsvermogen en herstel. Maar push ik het te ver en een hoop symptomen die voorheen verdwenen waren steken toch de kop weer op. Dit effect merk ik al tussen de 0.5 en 1.0 gram pure arginine per dag.
O2- productie is natuurlijk een gevolg van de Lyme (
NADPH oxidase wordt gestimuleerd door bacteriën zoals Lyme). Ik ga nog eens kijken of de toevoeging van SOD als supplement kan helpen de vicieuze cirkel verder te doorbreken.
Anyway als toevoeging nog iets om over na te denken:
The oxidation of critical cysteine residues by peroxynitrite inactivates many enzymes involved in cellular energetic processes, including glyceraldehyde-3-phosphate deshydrogenase (157, 1192), creatine kinase (703), complex I (NADH dehydrogenase), complex II (succinate dehydrogenase), and complex III (cytochrome c reductase) as well as complex V (ATP synthase) from the mitochondrial respiratory chain (1058, 1059, 1062).
Als je weet wat Complex I, II, III en V doen voor de ATP productie, dan snap je wat voor impact de NO-ONOO cyclus heeft op je energiehuishouding!
Youtube:
Electron Transport Chain
